Ενώ έβλεπε τις συνθέσεις, ζητούσε αναλυτικές εξηγήσεις. Ενώ έπαιζε μέσω των παρτιτούρων αναρωτιόταν πώς λειτουργούσε. Ενώ μελετούσε τα σχέδια, εξέταζε το σύνολο των γραμμών και των καμπύλων. Μετά το μάθημα με τους μαθητές, πήγε να το βρει σ’ εκείνο το γραφείο με την πόρτα ανοιχτή στον κόσμο. Ήθελε να του κάνει πολλές ερωτήσεις αλλά αυτός άρχισε πρώτος και όλα τα σενάρια που είχε υπολογίσει για τη συνέχεια βρέθηκαν σε άλλη διακλάδωση που δεν είχαν νόημα για το μέλλον που είχε επιλέξει για τη συνέχεια της τελειότητας. Η ερώτηση αφορούσε την άσκηση που της είχε βάλει μέσω του μαθήματος. Και απάντησε ότι δεν είχε αντιληφθεί πόσο μακριά ήταν ο ορίζοντας. Θυμήθηκε την εποχή που οι υπολογιστές δεν ήξεραν να παίζουν Go, όταν οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι έβλεπαν την πορεία που ακολουθούσε η εξέλιξη του στρατηγικού παιγνίου και μετά είχε έρθει το νοητικό σοκ. Το πρώτο, με την αλλαγή φάσης και τη νίκη του υπολογιστή. Και το δεύτερο με την αλλαγή κύκλου και τη μεθοδολογία tabula rasa. Μετά η απελευθέρωση άλλαξε τα πάντα και κατάλαβαν ότι τόσους αιώνες έπαιζαν μεταξύ τους μια εισαγωγή στο έργο και ότι μετά απ’ αυτήν την επανάσταση τίποτα δεν θα ήταν όπως πριν. Έτσι και τώρα φαντάστηκε τους μαθητές να βλέπουν τον κόσμο όπως τον έβλεπαν. Δεν υπήρχε κανένα σημείο σύγκρισης μόνο σημεία αναφοράς από τα οποία οι διακλαδώσεις ήταν φαινόμενα πεταλούδας. Καμία πρόβλεψη, ο κόσμος του χάους και μετά το άλλο βλέμμα, το στρατηγικό που μελετούσε τους ανθρώπους ενώ τους προστάτευε ταυτόχρονα από τις επιθέσεις της βαρβαρότητας. Μια σύνθεση, χωρίς ανάλυση.