Η εμβέλεια της Χρονοστρατηγικής δεν περιορίζεται σε μία χώρα αφού η κυρίαρχη δράση της είναι ο χρόνος. Όταν όμως υπάρχει στρατηγική σκέψη σε ένα Έθνος τότε αυτό εισχωρεί στον Εθνικό Χρόνο και λειτουργεί στο πλαίσιο της Χρονοστρατηγικής. Με αυτήν την έννοια υπάρχει τοπικά μια χωροχρονική ταύτιση όπου τα εργαλεία συμπίπτουν. Έτσι με αυτό το υπόβαθρο μπορούμε να εξετάσουμε διαφορετικά ζητήματα που έχουν εκ φύσης βάθος χρόνου. Απτά παραδείγματα είναι η απελευθέρωση της Ισπανίας, η Εικονομαχία, η Εθνική Επανάσταση, η πολιορκία του Χάνδακα, το Κυπριακό ή ακόμα και το Σκοπιανό. Διότι αναλύσεις οι οποίες δεν έχουν διαχρονικά στοιχεία, είναι από την αρχή καταδικασμένες διότι δεν μπορούν να ενσωματώσουν τα νοητικά σχήματα της χρονοστρατηγικής. Με άλλα λόγια ο Εθνικός Χρόνος απαιτεί τη χρήση της για να επιλύσει προβλήματα που είναι σοβαρά και πολυπλευρικά. Διότι η χρονοστρατηγική θα μπορέσει να εξετάσει την επιρροή του παλιού παρελθόντος πάνω στο προσεχές μέλλον δίχως δυσκολία και με αυτόν τον τρόπο θα εντοπίσει στοιχεία που είναι διάσπαρτα μέσα στο γραμμικό χρόνο αλλά έχουν νόημα και αλληλοεπηρεάζουν τις διασταυρώσεις και τις διακλαδώσεις εντός του βαθέος νευρωνικού δικτύου της σκέψης της Ανθρωπότητας. Χάρη σε αυτό θα βρεθούν λύσεις και πέρα του ορίζοντα του αρχικού προβλήματος.