Όταν χρειάζονται εφτά διακρατικές συναντήσεις με τα Σκόπια, για να ειπωθεί ότι ακόμα χτίζουμε πλαίσιο εμπιστοσύνης, κατανοούμε όλοι πόσο πλαστό είναι το πεδίο δράσης. Απλώς αυτοί που θεωρούν ότι εκπροσωπούν τουλάχιστον θεσμικά την Ελλάδα, ήθελαν να φανούν θετικοί προς τα Σκόπια, για να μπορέσουν στη συνέχεια να περηφανευτούν ότι έκλεισαν ένα ζήτημα που κρατά δεκαετίες. Όμως δεν ομολογούν ότι στην πραγματικότητα προσπαθούν απλώς να βγάλουν τα απωθημένα τους και να υλοποιήσουν αυτό που ήθελαν πριν από δεκαετίες ανεξαρτήτως από τη βούληση των Σκοπιανών. Και δεν λένε βέβαια σε αυτούς ότι ανήκουν στην ιδεολογία που τους καταπάτησε τόσες δεκαετίες ακόμα και θρησκευτικά, διότι δεν πίστευαν σε απολύτως τίποτα εκτός από το κόμμα. Έχει ενδιαφέρον να συνειδητοποιήσουμε ότι οι Σκοπιανοί που θέλουν να ξεφύγουν από το κομματικό πλαίσιο στο οποίο βρίσκονται καταναγκαστικά, να συζητούν τελικά με τους ίδιους που δεν άλλαξαν γνώμη και δεν συμμορφώθηκαν. Γιατί όσοι πιστεύουν σε αυτές τις τεχνητές διαπραγματεύσεις πρέπει να λατρεύουν το θέατρο, διότι πρόκειται για αληθινή παράσταση και τίποτε άλλο. Και μάλιστα αυτή γίνεται και χωρίς πρόβα, αφού είχαν εκτιμήσει ότι θα μπορούσαν να αυτοσχεδιάσουν επί τόπου. Μόνο που τα πράγματα δεν κυλούν τόσο εύκολα. Και μετά τα δύο ιστορικά Συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, ποιος μπορεί να τολμήσει να πει ότι όλα πάνε καλά κι ότι ο ελληνικός λαός είναι σύμφωνος με αυτές τις τεχνητές διαπραγματεύσεις δίχως πραγματικό στόχο.