Το γεγονός ότι δεν έγιναν καλά οι μετρήσεις οριοθέτησης μεταξύ της Ελλάδας και της Αλβανίας το 2009, δεν αποτελεί δικαιολογία για να μειωθεί η αξία των Διαπόντιων Νησιών που έχουν αξιοποιηθεί στρατηγικά στη συμφωνία υφαλοκρηπίδας μεταξύ της Ελλάδας και της Ιταλίας το 1977. Πρέπει όλοι μας να αντιληφθούμε το κόστος μιας μελλοντικής συμφωνίας οριοθέτησης που θα θεωρούσε ότι τα Διαπόντια Νησιά δεν έχουν επιρροή. Πρώτον η Ελλάδα θα έχανε άμεσα ένα μέρος της κυριαρχίας της. Δεύτερον θα έχανε ένα μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της λόγω των επιπτώσεων πάνω στην ΑΟΖ. Τρίτον η επέκταση αυτής της συμφωνίας θα ήταν αρνητική για το θέμα του Καστελλόριζου και θα επηρέαζε αρνητικά ακόμα και το πλαίσιο της συμφωνίας για το τριπλό σημείο επαφής μεταξύ της Αιγύπτου, της Ελλάδας και της Κύπρου. Τέταρτον η ίδια η επέκταση θα είχε αρνητικό αντίκτυπο για το θέμα της Γαύδου σε σχέση με μια συμφωνία με τη Λιβύη, ενώ ξέρουμε ότι υπάρχουν σε φάση διαγωνισμού δύο θαλάσσιες περιοχές ΝοτιοΔυτικά Κρήτης και Νότια Κρήτης. Βέβαια το Δίκαιο της Θάλασσας προβλέπει ότι μία συμφωνία οριοθέτησης δεν επηρεάζει νομικά μια άλλη, αφού είναι ανεξάρτητες διμερείς συμφωνίες. Όμως σε στρατηγικό επίπεδο υπάρχει μια αληθινή επιρροή, διότι δηλώνει και ένα ύφος αντιμετώπισης του προβλήματος οριοθέτησης από μια χώρα. Έτσι ακριβώς γίνεται με τα Διαπόντια Νησιά από το 1977 χάρη στη Συμφωνία Υφαλοκρηπίδας χάρη στον Κωνσταντίνο Κονοφάγο. Δεν πρέπει λοιπόν να προχωρήσουμε με κανένα τρόπο σε μια συμφωνία που θα μειώνει την αξία των Διαπόντιων Νησιών και εννοούμε το καθένα δηλαδή τους Οθωνούς, την Ερεικούσσα και το Μαθράκι όπου κάναμε το Masterclass για την ΑΟΖ το 2013 και το 2015.