Αν ο καθένας μας συνειδητοποιούσε ότι οι τάφοι των δικών μας στα Κατεχόμενα περιμένουν μία κίνηση από εμάς για την αξιοπρέπειά τους, τότε θα παράγει έργο και μέσω αποστολής θα διόρθωνε τα λάθη του κενού της ιστορίας που προκαλεί η βαρβαρότητα της κατοχής και της αδιαφορίας. Διότι αν έχεις πρόσβαση στα κοιμητήρια και δεν κάνεις καμία προσπάθεια να αλλάξεις τα πράγματα δεν φταίει μόνο η κατοχή αλλά και η ίδια σου η αδιαφορία. Την ώρα που σκεφτόμαστε ως εθνικό δράμα την απελευθέρωση δεν πρέπει να ξεχνούμε όσους πέθαναν και ανήκουν στη μνήμη μας ούτε να ξεχνούμε το καθήκον μας. Ο καθένας μπορεί να παράγει ένα έργο με απλές κινήσεις, με το να σηκώσεις ένα πεσμένο σταυρό, να βάλεις στη θέση της μία ταφόπλακα ακόμα κι αν έχει σπάσει από τη βαρβαρότητα, να τοποθετήσεις τον σταυρό για να βλέπει τους Αγίους Τόπους, να βγάλεις τα ξερά λουλούδια, να καθαρίσεις τον τάφο του νεκρού. Διότι όλα αυτά είναι πράξεις σεβασμού για το παρελθόν και σημεία αναφοράς για το μέλλον. Είναι όλα εφικτά αρκεί να το αποφασίσουμε. Τα πρώτα κατεχόμενα που πρέπει να απελευθερώσουμε είναι αυτά του μυαλού μας, διότι αν αυτό είναι ελεύθερο είναι ικανό ν’ αλλάξει τα πάντα.