Η κυρία με την κιθάρα
είχε μια αγνή
μελαγχολία
που άγγιζε
κάθε χορδή
της ψυχής μας
επειδή νιώθαμε
ότι κάθε στίχος
ήταν και μια πληγή
που είχε χαράξει
πάνω στο σώμα
το πνεύμα του ποιητή
έτσι βλέπαμε
το μοιραίο
να γίνεται
τραγούδι
γεμάτο ανθρωπιά
σαν να ήταν
ολοκληρωμένη
παράσταση
ενώ ήμασταν
μόνο
στην άκρη
της θάλασσας.