Σε μια Ελλάδα όπου κάθε νησί θα ήταν γκουλάγκ, η κρατική κυβέρνηση αποφασίζει για τα πάντα, υπογράφει χωρίς να περάσει από τη Βουλή τo Προσύμφωνο των Πρεσπών, απαγορεύει οποιαδήποτε αναφορά στην ΑΟΖ, δημιουργεί μια βαλκανική ένωση όπου είναι κυρίαρχος ο ρόλος της ως συνεχίστρια της γιουγκοσλαβικής ένωσης και της σοβιετικής ένωσης, καταργεί τις εκλογές διότι δεν έχουν πια νόημα αφού το κόμμα παρέχει τα πάντα, αλλάζει τη σημαία βγάζοντας τον σταυρό και τις γαλάζιες λωρίδες για να βάλει κόκκινες, αντικαθιστά τον εθνικό ύμνο μ’ ένα τραγούδι της παρέας, κλείνει τις εκκλησίες όπου μοιράζεται το όπιο του λαού, βγάζει τους σταυρούς από τα θρησκευτικά κτίρια για να μην παρενοχλούν τη θρησκεία του κόμματος, ορίζει την 17 Νοεμβρίου ως κρατική εορτή για τα εκατό χρόνια του κόμματος, καταργεί κάθε εθνική εορτή διότι είναι όλες φασιστικές, ξαναγράφει τα βιβλία ιστορίας για να αναδείξει το ρόλο του κόμματος σε κάθε σημαντικό γεγονός και αν δεν υπάρχει, τον κατασκευάζει εξ αρχής για να τον δημοσιεύσει στη μοναδική κρατική τηλεόραση της αλήθειας την Ένωση Ριζοσπαστικών Τηλεοράσεων, ακυρώνει κάθε αναγνώριση γενοκτονίας, διότι απαγορεύει τη χρήση του όρου και το έργο του Lemkin, εξοντώνει συστηματικά κάθε αντίπαλο για να ορίσει ότι ο παράδεισος είναι ταξική και ιμπεριαλιστική έννοια αφού ξεφεύγει από την αρμοδιότητα του κόμματος.