Αν πραγματικά ο Πρωθυπουργός συμφώνησε σε ανεπίσημο πλαίσιο το θέμα της λεγόμενης μακεδονικής γλώσσας, τότε τα πράγματα είναι χειρότερα απ’ ό,τι πιστεύουν οι περισσότεροι, δηλαδή ότι είναι το αποτέλεσμα μιας διαπραγμάτευσης. Διότι σε αυτήν την περίπτωση μία από τις θεμελιακές επιθυμίες των Σκοπίων δεν συζητήθηκε επί του πρακτέου σε πολιτικό επίπεδο κι έγινε αποδεκτό το αίτημά τους χωρίς εμπόδια. Αυτό σημαίνει ότι ο Πρωθυπουργός μέσω της ιδεολογίας του θεωρεί ότι πρόκειται για κάτι το δεδομένο κι όχι βέβαια για ένα ζήτημα. Με άλλα λόγια δεν έδωσε καμία σημασία σε γλωσσολογικές αναλύσεις σαν αυτές που έχει κάνει ο κύριος Μπαμπινιώτης με πολύ ορθό και ξεκάθαρο τρόπο, αλλά ούτε και σε ιστορικές. Δεν υπονοούμε ότι αυτές θα ήταν προβληματικές γι’ αυτόν, αλλά δείχνει πώς λειτούργησε σε αυτό το πολύ σημαντικό θέμα. Το γεγονός ότι δεν υπήρξε καμία διάψευση των δηλώσεων Ζάεφ, είναι πολύ χαρακτηριστικό. Και οι Σκοπιανοί κέρδισαν με αυτόν τον τρόπο ένα σημείο που είναι άκρως απαραίτητο για την προπαγάνδα τους σε διεθνές επίπεδο. Η αδυναμία του Πρωθυπουργού δεν δείχνει μόνο μία άγνοια όλων αυτών των θεμάτων, αλλά και μία έλλειψη σοβαρότητας. Δείχνει πόσο δογματικός είναι και πόσο φαίνεται η ιδεολογική του προσέγγιση πάνω στο όλο πλαίσιο. Δεν πρόκειται για ένα άλλο λάθος διαχείρισης κρίσης, αλλά πολύ απλά για την εφαρμογή μιας θεωρητικής βαρβαρότητας που δεν δίνει καμία σημασία στα ιστορικά δεδομένα και θεωρεί ότι με μία απλή εφαρμογή των αρχών του ακόμα κι αν είναι απαράδεκτες σε επίπεδο Ανθρωπότητας, μπορεί να επηρεάσει την όλη κατάσταση, δίχως να υποστεί κόστος σε πολιτικό επίπεδο, αφού έχει την εξουσία και μπορεί να την επιβάλλει με βίαιο τρόπο, όπως το απέδειξε και στα Συλλαλητήρια υπέρ της Μακεδονίας.