Όταν όλο το πρόγραμμά σου βασίζεται στην έννοια της ελπίδας γιατί δεν έχεις τίποτα άλλο να προσφέρεις λόγω έλλειψης οράματος, είναι φυσιολογικό να ποντάρεις στην τελευταία ελπίδα για να πείσεις όσους σε πίστεψαν κι έκαναν αυτό το τραγικό λάθος, να συνεχίσουν έως το τέλος στην ίδια πορεία που δεν έχει κανένα μέλλον. Ακόμα και το θέμα του Σκοπιανού δεν μπόρεσε ν’ αποτελέσει γνήσιο στόχο αυτής της ξεπερασμένης και βάρβαρης ιδεολογίας της λήθης, διότι πολύ απλά ενεργοποίησε τους νέους Μακεδονομάχους που δεν δίστασαν να ενεργοποιηθούν εντός κρίσης λόγω αξιών. Τώρα τα νέα μέτρα και οι νέες δηλώσεις για μέτρα την τελευταία περίοδο της τετραετίας, φαίνονται πραγματικά σαν μια τελευταία ελπίδα να μη χαθούν τα πάντα μετά το τέλος της εξουσίας που δεν πρόσφερε απολύτως τίποτα στην Ελλάδα. Κι όταν συνδυάζουμε αυτά τα δεδομένα με την απαράδεκτη καθυστέρηση που έχουμε για τις θαλάσσιες περιοχές Ιόνιο, Δυτικά Κρήτης και ΝοτιοΔυτικά Κρήτης αλλά και με τις δηλώσεις του νέου υφυπουργού ενέργειας που δεν θέλει να προωθήσει την αξιοποίηση των υδρογονανθράκων, καταλαβαίνουμε ότι μια αλλαγή είναι απαραίτητη για να προχωρήσουμε και να εξελιχθούμε σε αυτό τον τομέα που είναι αναγκαίος όχι μόνο ενεργειακά αλλά και στρατηγικά για τη γεωπολιτική της Ελλάδας στο μέλλον. Βλέπουμε λοιπόν τις τελευταίες κινήσεις μιας απεγνωσμένης κυβέρνησης που είναι πρόθυμη να τα δώσει όλα για να παραμείνει λίγο ακόμα στην εξουσία αλλά μάταια.