Η νέα συνάντηση μεταξύ του Προέδρου της Νότιας Κορέας και του Δικτάτορα της Βόρειας, αποτελεί ένα νέο βήμα σε αυτή την προσπάθεια διόρθωσης σχέσεων που παραμένουν πολύπλοκες και παράλογες από την εποχή του πολέμου στην Χερσόνησο. Βλέπουμε την αιώνια προσπάθεια και ταυτόχρονα αντιπαράθεση της Δημοκρατίας και της Δικτατορίας. Επειδή τα μαλακά συστήματα πάντα δυσκολεύονται με τα σκληρά συστήματα, πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί στις εκτιμήσεις μας. Σίγουρα η Νότια Κορέα θέλει περισσότερη ασφάλεια. Σίγουρα η Βόρεια Κορέα φοβάται την Αμερική παρόλο που έχει πίσω της τον ισχυρό σύμμαχο που αποτελεί η Κίνα. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τα πράγματα μπορούν να λειτουργήσουν πραγματικά εποικοδομητικά. Διότι η Δικτατορία πάντα σχεδιάζει να καταπατήσει τη Δημοκρατία. Βλέπει σε αυτή ένα θεμελιακό θύμα που είναι στόχος για τη βαρβαρότητά της. Έτσι αν η Δημοκρατία δεν έχει τις αντοχές και την ανθεκτικότητα που είναι απαραίτητες για ν’ αντισταθεί, θα πέσει όντως θύμα της Δικτατορίας. Εδώ το παίγνιο δεν παίζεται μόνο στο επίπεδο αυτών των δύο κρατών αφού στο ίδιο πλαίσιο έχουμε την Ιαπωνία, την Ταϊβάν και βέβαια την Κίνα και τις ΗΠΑ. Η αναθέρμανση των σχέσεων δεν είναι σχέση από μόνη της έτσι αυτή η συνάντηση πρέπει να εξεταστεί σαν μια κίνηση στο go χωρίς ποτέ να ξεχνάμε ότι το goban είναι πιο μεγάλο από την χερσόνησο. Κάθε βήμα της Δημοκρατίας πρέπει να είναι θωρακισμένο αλλιώς είναι επικίνδυνο με μια Δικτατορία.