Αν η πραγματικότητα ήταν υψηλή φαντασία
όλα έπρεπε να αναθεωρηθούν
για να γίνει κατανοητή η επινόηση.
Για ποιο λόγο όμως τα πράγματα
να είναι απαραίτητα κατανοητά.
Η αίθουσα είχε αδειάσει
για να γεμίσει όλο το αεροσκάφος.
Ανάμεσα στα άτομα υπήρχαν και άνθρωποι.
Δεν αναγνώριζαν ο ένας τον άλλον
διότι οι επαφές δεν επαρκούσαν
αλλά οι σχέσεις δεν λειτουργούσαν
μεταξύ αγνώστων.
Η επικοινωνία ήταν θόρυβος
ενώ η συνεννόηση ήταν μουσική.
Αλλά ποιος άλλος από αυτόν άκουγε
τις νότες των σκέψεων.
Υπήρχε βέβαια και η κωδικοποίηση.
Οι κλειστές σκέψεις ήταν ανοιχτές
που είχε κλειδώσει ο κώδικας.
Από τη θέση του στο αεροσκάφος
εξέταζε τις προετοιμασίες εδάφους .
Όλοι αυτοί οι ειδικοί ετοίμαζαν
τη νυχτερινή πτήση.
Ακόμα και εκεί
ενώ ήταν μέσα
θαύμαζε το έξω.
Κι όταν έφτασε στο ρυθμό κρουαζιέρας
ενώ ήταν πάνω κοίταζε κάτω.
Ήταν οι ακολουθίες των δεσμών
που είχε δημιουργήσει σε αυτήν
την πραγματικότητα
πέρα από τα όρια της καθημερινότητας.
Γύρω πολλά άτομα κοιμόντουσαν ήδη
δεν έδιναν καμία σημασία
στο όραμα του Leonardo da Vinci.
Μερικοί άνθρωποι διαβάζουν βιβλία
όχι για να ζήσουν αλλά για να περάσει η ώρα.
Και αυτός έγραφε για την πραγματικότητα
ακάθεκτος ακόμα και μόνος.
Σαν μία σταγόνα ουσίας πάνω στο τραπέζι
ζούσε ανάμεσα στις υπάρξεις.