Στις Πρέσπες ζήσαμε μ’ έναν μεγάλο χοροδιδάσκαλο μακεδονικών χορών.
Εκεί περπατήσαμε για πρώτη φορά λεβέντικα.
Στο ίδιο μέρος γνωρίσαμε Πόντιο χοροδιδάσκαλο
που μας σημάδεψε με τη μαχητικότητά του.
Ήμασταν το 1993 στον Άγιο Γερμανό Πρεσπών.
Μετά τα πρώτα προβλήματα.
Πήγαμε στο νησί με τις βάρκες
για να δούμε τα ερείπια
του ναού του Αγίου Αχίλλειου
επειδή ήταν χιλιόχρονος.
Αυτά έχουμε στη σκέψη μας
όταν παλεύουμε για τη Μακεδονία μας
και κανείς δεν μπορεί να μας τα αλλάξει
επειδή απλώς δεν τα έζησε
ή μάλλον δεν ήθελε να τα ζήσει
διότι μισούσε την ιστορία.
Όμως το Έθνος μας δεν χτίστηκε
με το μηδέν
αλλά με θυσίες της νοημοσύνης
για να γεμίσει με μνημοσύνη για το μέλλον.