Όταν έχεις διαπράξει ένα έγκλημα κατά της Μακεδονίας, κανείς δεν μπορεί να σε πιστέψει όταν προσπαθείς να κατηγορήσεις το παρελθόν ενώ αυτό ποτέ δεν προκάλεσε ένα ανάλογο αποτέλεσμα. Έτσι οι προσπάθειες της προπαγάνδας να λερώσει τους χειρισμούς της Ελλάδας είναι μάταιες. Κι αντιθέτως όταν προκαλείς κάποιον που αποτελούσε θεωρητικό σύμμαχο για το μέλλον, πρέπει να ζήσεις τις επιπτώσεις της αλλαγής της συμπεριφοράς, αφού έχει καταλάβει ότι δεν έχει να περιμένει απολύτως τίποτα από σένα. Αυτό είναι λοιπόν άλλο ένα στρατηγικό λάθος εκ μέρους της εξουσίας. Φαίνεται πια με ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν υπάρχει καμία στρατηγική κινήσεων, εκτός βέβαια από την προσπάθεια ελαχιστοποίησης του πολιτικού κόστους της ήττας στις εθνικές εκλογές. Όμως τα επαναλαμβανόμενα λάθη δεν υποστηρίζουν αυτήν την ιδέα. Έχουμε λοιπόν μία κομματική προσέγγιση που δεν έχει καμία πλαστικότητα και δεν μπορεί να αλλάξει ενώ έλεγε ότι ήταν της αλλαγής. Έτσι βλέπουμε ότι ο αγώνας της Μακεδονίας είναι πιο ισχυρός ακόμα και από τους πιο σκληροπυρηνικούς ενός παροπλισμένου κόμματος.