Η ανθρώπινη ανάγκη είχε ποτίσει
όλο το Μουσείο κι ήταν δύσκολο
να μη νιώθει κανείς
όλες αυτές τις ψυχές
οι οποίες περίμεναν ακόμα
μια άλλη δικαίωση πιο γενική
και η απάντηση ήταν απλή
αφού ήταν η διακήρυξη
των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας.
Το ίδιο το Μουσείο το ζητούσε
διότι δεν ήταν της γενοκτονίας
αλλά της ανθρώπινης μνήμης.
Έτσι σκέφτηκαν
ότι ο καλύτερος τρόπος που υπήρχε
για να προσφέρουν ένα αντίδωρο
σε αυτό το δώρο
ήταν η δημιουργία
ενός άλλου Μουσείου
που θα ήταν αφιερωμένο
στα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας
το οποίο θα αποτελούσε
μια αντεπίθεση στη βαρβαρότητα της λήθης
για τη δικαίωση των θυμάτων
και της αξιοπρέπειάς τους.