Είχαν καταλάβει ότι μπορούσαν
να ενσωματώσουν αυτόν
τον δολοφονημένο παράδεισο
σ’ ένα κομμάτι μέλλοντος
αφού το Μουσείο
για τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας
θα ήταν Μουσείο για τις ψυχές
δηλαδή της Μνήμης Μέλλοντος
που ξεπερνά τα κοινωνικά εμπόδια
για να χτίσει χρονικές γέφυρες
ανάμεσα στους συνανθρώπους
που γνωρίζουν βαθιά ιστορία
και δεν φοβούνται
να αντιμετωπίσουν  
οποιαδήποτε βαρβαρότητα
γιατί είναι ικανοί
να τις βάλουν την καθεμιά
σε παρένθεση
επειδή έχουν τη δομή
της αγκαλιάς
που προστατεύει
ως διπλή ασπίδα
την αθωότητα των ψυχών.