Οι πεσόντες του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου
δεν ήταν μόνο μαχητές ενός συστήματος
αλλά και αθώοι που εκτέλεσε η βαρβαρότητα
ενός παράλογου σχήματος εκδίκησης
που ήθελε να ανατρέψει την ίδια ελευθερία.
Έτσι κάθε φθινόπωρο όταν κοκκινίζουν
τα φύλλα των δέντρων θυμόμαστε
τους ανθρώπους μας στα χαρακώματα
που απελευθερώθηκαν το 1919
αν ήταν ακόμα ζωντανοί.
Γι’ αυτό δεν ξεχνούμε τις ψυχές
όλων αυτών που θυσιάστηκαν για μας
χωρίς να το ζητήσουμε
γιατί τότε
δεν είχαμε γεννηθεί
και δεν ξέραμε τι σημαίνει
αυτός ο υπερανθρώπινος αγώνας.
Όμως τώρα ανήκει στις εποχές
της Ανθρωπότητας
και μας αγγίζει με το χρώμα του
όπως μας αγγίζει
το μαντολίνο και το τσέλο
που οδηγούν τις φωνές των ανθρώπων
να προσευχηθούν.