Σε όλες αυτές τις προκλητικές κινήσεις που κάνει η Τουρκία, δεν κάνει ποτέ αναφορά στη Συνθήκη Παρισίων του 1947 που επικαλύπτει και τη Συνθήκη Λωζάννης του 1923 και τη Συνθήκη Σεβρών του 1920 όσον αφορά στα Δωδεκάνησα. Και αυτό βέβαια το κάνει εσκεμμένα γιατί δεν θέλει να παραδεχθεί ότι στο Άρθρο 14 με το οποίο η Ιταλία εγκαταλείπει κάθε δικαίωμά της στα Δωδεκάνησα, υπάρχει η συνέχεια του Άρθρου 15 της Συνθήκης της Λωζάννης όπου η Τουρκία εγκαταλείπει κάθε δικαίωμά της στα Δωδεκάνησα προς όφελος της Ιταλίας. Έτσι κάνει μόνο αναφορές στη Συνθήκη Σεβρών ο Πρόεδρος της Τουρκίας χωρίς βέβαια να λέει ότι η χώρα του την υπέγραψε ως Τουρκία, γιατί ξέρει ότι οι ψηφοφόροι του έχουν μία απέχθεια για αυτήν αφού τη βλέπουν ως απόδειξη της ήττας τους. Θα έπρεπε τουλάχιστον με το τουρκικό σκεπτικό να μιλά για τη Συνθήκη Λωζάννης αλλά είχε δεχτεί και στο παρελθόν κριτικές από τα άλλα κόμματα και ειδικά τα κεμαλικά ότι ο ίδιος δεν θα είχε καταφέρει τίποτα παραπάνω, άρα να μην ασκεί κριτικές σε δεδομένα που τον ξεπερνούν. Πάντως έχει ενδιαφέρον πόσο σημαντική παραμένει η Συνθήκη Σεβρών μετά από 100 χρόνια και πώς την υποστηρίζει η Συνθήκη Παρισίων στα Δωδεκάνησα.