– Είδατε την πλατεία;

– Ήταν ένας από τους λόγους του ερχομού μας.

– Δεν ήταν η μαύρη εκκλησία;

– Εκείνη ήταν η αρχή.

– Και το τέλος;

– Η λίμνη.

– Μα γιατί;

– Εκεί κρύβονται οι αναμνήσεις.

– Εκείνες που έπνιξαν;

– Εκείνες που σώθηκαν.

– Και η πλατεία;

– Περιμένει τη λίμνη.

– Από πότε;

– Από τους αδελφούς Ε.

– Μα το βράδυ;

– Είχαμε άλλο επισκέπτη.

– Από πού;

– Γερμανία, Γαλλία, δεν έχει σημασία.

– Τι έχει τότε;

– Ο δάσκαλος της λίμνης.

– Τι έγραψε;

– Dolce vita.

– Σαν την κρήνη;

– Σαν το γλυκό.

– Και για τα ζάρια, δεν είπατε;

– Δεν παίζει πια.

– Τα έχασε;

– Μόνο τα ζάρια.

– Μα πού έπεσε η ζαριά;

– Στη λίμνη.

– Γι’ αυτό τη θυμάστε;

– Γι’ αυτό δεν ξέρουμε πού είναι.

– Μήπως ξέρει η εκκλησία;

– Όχι, ούτε η πλατεία.

– Είναι θέμα σχετικότητας.

– Ειδικής ή γενικής;

– Το δεύτερο.

– Γιατί να είμαστε πάντα δεύτεροι;

– Διότι είμαστε αγνοί κι ελεύθεροι.

– Και οι άλλοι;

– Εκείνοι σκύβουν το κεφάλι.

– Δεν θα μας γονατίσουν πάντως.

– Αλήθεια;

– Οι παπαρούνες δεν γονατίζουν.

– Κι αν τις κόψουν;

– Το κόκκινο θα βρίσκεται στον πίνακα.

– Σαν τις πληγές πάνω στο σώμα.

– Του Χριστού;

– Σ’ εκείνο το ποίημα;

– Ναι, εκείνο.

– Τότε θα ξανάρθουμε.

– Πρέπει;

– Είναι το πρέπον.

– Για ποιον;

– Για την ανθρωπότητα!