Μέσα στο ανθρώπινο πέρασμα, ανάμεσα στα δέντρα που περιμένουν την άνοιξη για να φυτρώσουν και πάλι, θυμόμαστε και το τοπίο του van Gogh, το πέρασμα, στη Νότια Γαλλία. Αλλά τώρα έχουμε το ανθρώπινο πέρασμα δίπλα από τη φυσική λίμνη, ένα μείγμα νοημοσύνης και μνημοσύνης που μας επιτρέπει να φανταστούμε πώς συνδυάζονται τα δύο όταν είμαστε στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας κι όταν δεν κοιτάζουμε αποκλειστικά πώς λειτουργεί ο τοπικός κόσμος, αλλά όλος, σαν ένα ενιαίο πλαίσιο που σκέφτεται τη ζωή του πάνω σ’ αυτό τον πλανήτη πάντοτε με την έννοια της διάκρισης όσον αφορά τη νοημοσύνη και πάντοτε με την έννοια του εμπλουτισμού όσον αφορά τη μνημοσύνη. Έτσι φτάνουμε σιγά σιγά στην περιοχή όπου υπάρχουν τα αγάλματα που διακοσμούν τον χώρο για να γίνει κι αυτός Χρόνος.