Πόση λήθη μπορεί ν’ αντέξει ένας άνθρωπος;
Πόση λύπη;
Πόσα χρόνια λήθης;
Πόσα χρόνια λύπης;
Ποιος μπορεί να φανταστεί
τη λήθη ενός αιώνα;
Τη λύπη ενός αιώνα;
Είχαμε ακόμα μπροστά τα μαντολίνα της βιβλιοθήκης
και ήταν αδύνατον να ξεχάσουμε
τον Antonio Vivaldi.
Βέβαια δεν είχαμε σκεφτεί
τη λύπη που είχε προκαλέσει
στη χαμαιλεοντική σκέψη.
Άλλωστε αποφεύγαμε να εξετάσουμε
την ανθρωπιά ενός Χαμαιλέοντα
για να μην ασχοληθούμε
με τον ανθρώπινο πόνο τους
και να μην μάς ενοχλήσει.
Αλλά τώρα με τα φτερά του Χρόνου
ήμασταν επιτέλους ικανοί
να συλλάβουμε κάτι το αδιανόητο,
δηλαδή τον πόνο που μπορεί
να νιώσει κάποιος όταν δει δεκαπέντε αιώνες λήθης.
Όχι ένας άνθρωπος…
Απλώς ένας Χαμαιλέοντας.