– Γιατί μιλάς παράξενα;

– Γιατί είμαι παράξενος.

– Να μη μιλάς έτσι!

– Πώς να μιλάω;

– Πιο απλά!

– Δηλαδή;

– Όχι απλά! Απλοϊκά, εννοώ!

– Μα υπάρχω!

– Αυτό δεν είναι σίγουρο.

– Για ποιον;

– Για την κοινωνία …

– Δεν έχει σημασία.

– Το ξέρω …

– Τότε;

– Γιατί με σένα όλα τα πράγματα είναι δύσκολα;

– Γιατί πρέπει να σκέφτεσαι …

– Αυτό κάνω.

– Καλό σού κάνει.

– Με σένα, ναι.

– Με τους άλλους τι γίνεται;

– Φοβάμαι να μιλήσω, να μην παρεξηγηθώ.

– Μα γιατί;

– Δεν τους ξέρεις εσύ!

– Είναι τόσο περίεργοι;

– Και χειρότερα ακόμη.

– Τι προτείνεις λοιπόν.

– Αν δεν μπορείς να μη μιλάς καθόλου.

– Η ανάγκη της σιωπής.

– Ας το πούμε έτσι.

– Θα μπορούσαμε να το πούμε κι αλλιώς.

– Η σιωπή της ανάγκης …

– Μιλάς για σένα.

– Όχι μόνο.

– Για τους φίλους σου.

– Βλέπεις ότι υπάρχουν!

– Το θέμα είναι για πόσο καιρό ακόμα.

– Όλα είναι θέμα χρόνου.

– Ναι το ξέρω. Αλλά πόσο θα μας δώσουν.

– Δεν τους ανήκει. Εμείς ανήκουμε στον χρόνο.

– Οι άνθρωποι;

– Ναι! Και θ’ αντισταθούμε στη σιωπή.