Η βαθύτητα της Ανθρωπότητας
διέσχιζε τις κοινωνίες
σαν τη σφαίρα
τα όντα
της Flatland.
Ήταν μέσα και έξω
χωρίς ποτέ
να ανήκει
σε καμιά.
Και η μνήμη της
έπρεπε ν’ αντέξει
τις λήθες τους
για να μη χαθεί
η ουσία
μέσα στον θόρυβο
του ανούσιου
της καθημερινότητας.