Επειδή πλέον η πανδημία Covid-19 αφορά όλο τον κόσμο και όχι μόνο χώρες, έχουμε ένα φαινόμενο ισορροπημένης ύφεσης της οικονομίας και αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις καταστροφολογικές προσεγγίσεις. Όσοι προωθούν αυτές τις θέσεις έχουν ένα υπόβαθρο συνωμοσιολογίας χωρίς βάθος. Έτσι δεν βλέπουν ότι εμφανίζονται διαδοχικές ισορροπίες μεταξύ των κρατών. Με αυτή τη διαδικασία έχουμε μία πρώτη ομαλοποίηση των σχέσεων. Επίσης βλέπουμε ότι στις ακραίες καταστάσεις, όπως είναι παραδείγματος χάρη η Ιταλία και η Ισπανία, υπήρξε ένα αίτημα προς την Ευρωπαϊκή Ένωση για να υπάρξει μία εξισορρόπηση. Μάλιστα επειδή το Ηνωμένο Βασίλειο έχει προσεγγίσει πια αυτές τις θέσεις αλλά βρίσκεται σε διαδικασία Brexit, δεν θα μπορέσει να απαιτήσει το ίδιο και αυτό μπορεί και πάλι να αλλάξει την πορεία των αποφάσεών του. Αν επανέλθουμε στον αρχικό προβληματισμό, θα καταλάβουμε ότι η πανδημία λόγω του ολικού φαινομένου που προκαλεί δεν δημιουργεί ανισορροπίες. Είναι τα κράτη που δεν είναι ισορροπημένα που θα έχουν προβλήματα, αν δεν αποδεχθούν την πραγματικότητα της πανδημίας. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιου τύπου είναι η Τουρκία που αποδεικνύει ότι δεν έχει καμία υψηλή στρατηγική και προσπαθεί να καλύψει τα τεράστια κενά που έχει η οικονομία της, όχι λόγω πανδημίας αλλά λόγω άρνησης της ύπαρξής της.