– Τώρα θυμήθηκα που ήταν… Δεν καταλαβαίνω πως μπόρεσα να το ξεχάσω. Έλεγαν ότι δεν πατούσε ψυχή εκεί. Κι όμως περπατούσαμε μέσα στη θάλασσα. Μας είχε πει ότι ήταν εφικτό… Ήταν δύσκολο να το πιστέψεις όταν έβλεπες τη δύναμη του κύματος. Δεν λυγίσαμε όμως. Τα πόδια μας πονούσαν πάνω στις πέτρες και χάναμε την ισορροπία μας λόγω της δύναμης του ανέμου. Συνεχίσαμε παρόλα αυτά γιατί τίποτα δεν μπορούσε να μας σταματήσει. Ήταν αναγκαία πράξη κι έπρεπε να γίνει ακόμα κι αν ήμασταν στα Κατεχόμενα. Αυτό ήθελε να μας δείξει. Έτσι φτάσαμε τελικά στο νησάκι για να σηκώσουμε τη σημαία τη βυζαντινή.