Ελευθερία: Βρήκατε το τσέλο;

Σωτηρία: Ναι, ήταν στην επόμενη γωνιά. Ήταν Ιούνιος μήνας αλλά ο ήλιος δεν ήταν ακόμα αρκετά δυνατός. Με κρατούσε από το μπράτσο και κάθε βήμα που κάναμε με ανακούφιζε όλο και περισσότερο.

Ελευθερία: Του μιλήσατε;

Σωτηρία: Ακούσαμε πρώτα το κομμάτι που έπαιζε. Με συγκίνησε τόσο πολύ αυτή η ελευθερία που τα δάκρυα μου άρχισαν να πέφτουν. Το είδε και ο μουσικός. Μου χαμογέλασε γλυκά. Κι ένιωσα το βάλσαμο της ψυχής. Έβαλα το κεφάλι μου πάνω στο ώμο του και συνεχίσαμε να ακούμε.

Ελευθερία: Τι έγινε όταν τελείωσε;

Σωτηρία: Του άφησε ένα ρούβλι…

Ελευθερία: Ένα;

Σωτηρία: Ασημένιο… Και του μίλησε για την Ανθρωπότητα.

Ελευθερία: Την Ανθρωπότητα; Τότε;

Σωτηρία: Δεν είμαι σίγουρη βέβαια αλλά ο μουσικός το χάρηκε.

Ελευθερία: Το φαντάζομαι!

Σωτηρία: Όχι δεν φαντάζεσαι. Του κράτησε το χέρι… Δεν το πέταξε. Και του είπε μάλιστα ότι μια μέρα θα είμαστε κι εμείς ελεύθεροι.

Ελευθερία: Και το πίστεψες;

Σωτηρία: Με όλη μου την ψυχή.

Ελευθερία: Κατάλαβα.

Σωτηρία: Τι μπορείς να καταλάβεις… Δεν έζησες ποτέ τη σκλαβιά, την καταπάτηση…

Ελευθερία: Χάρη σε σένα.

Σωτηρία: Χάρη στην πίστη μας.

Ελευθερία: Είναι σωστό, δεν μπορώ να το ξεχάσω.

Σωτηρία: Έτσι θυμήθηκα όλα όσα είχα ζήσει.

Ελευθερία: Δεν ήξερες πριν τι είναι η ελευθερία.

Σωτηρία: Έπρεπε πρώτα να ζήσω τη Σωτηρία.

Ελευθερία: Και τώρα;

Σωτηρία: Έμαθα ν’ αντιστέκομαι και για τους άλλους.

Ελευθερία: Ξέρω. Τώρα έμαθα και για το παρελθόν μας.