Μέσ’ απ’ τα φύλλα της πέτρας,

μπορούσες να βλέπεις εν τέλει

την πληγή της αρμενοσύνης

που δεν είχε ξεχάσει

να θυσιάζεται για την ανθρωπότητα.

Κάθε πέτρα μετέωρη

στο μηδέν της μνήμης

ήταν μία ανάμνηση εκείνης της φωτιάς

που πετσόκοβε τα κεφάλια

ανίκανα ν’ αποχωριστούν

αυτή την αρχαία γη.

Κι εσύ, μεσ’ τη μυστηριώδη δενδροστοιχία

αγγίζεις για πρώτη φορά

το ίχνος των δασκάλων του χρόνου

που διαφύλαξαν τους ανθρώπους

με τους δράκους της πέτρας.