Πόσα δόγματα, το ένα χειρότερο από το άλλο, είχαν προσπαθήσει να επιβληθούν πάνω στην πέτρινη πόλη. Κάθε φορά έλεγαν ότι ήταν της αλλαγής. Στην πραγματικότητα δεν είχαν απολύτως τίποτα το προοδευτικό. Και ο λόγος ήταν απλός. Για να υπάρχει πρόοδος έπρεπε να υπάρχει συνέχεια. Αλλά κάθε ριζοσπαστικό κίνημα ήθελε απλώς να σβήσει το παρελθόν και ουσιαστικά να μηδενίσει τον Χρόνο. Όλα αυτά τα συστήματα ήταν χρονοκτόνα γιατί ήξεραν ότι ο Χρόνος είναι πάντα μαζί με την Ανθρωπότητα. Η ξύλινή του γλώσσα ήταν φτιαγμένη μόνο για να φτύνει δεν μπορούσε να μιλήσει, έβγαζε μόνο κραυγές. Όμως η πέτρινη πόλη είχε μάθει να αντιστέκεται και με τους αιώνες κατάφερε να ζήσει ακόμα και ελεύθερη γιατί είχε μάθει να δίνει αγώνες. Έμοιαζε με χώρο αντίστασης που είχε  γίνει ασπίδα  Χρόνου. Μετά αφού είχαν καταρρεύσει τα δόγματα, όλοι οι άνθρωποι μάθαιναν πάνω σε ποια ψέματα της προπαγάνδας είχαν βασιστεί. Και τότε ερχόταν η δικαίωση των ανθρώπων που είχαν αντισταθεί. Έτσι είχε γίνει και με τον Παύλο. Αυτό έλεγε το ξύλινο κουτί σε όσους ήξεραν να το ανοίξουν και να διαβάσουν την ιστορία.