Η σινική μελάνη ήταν νωπή ακόμη
Ακόμη κι αν ήταν αδύνατον αυτό
κι οι λέξεις χαραγμένες στο παρελθόν
δεν απεμπολούσαν το παρελθόν.

Ο κόμης είχε γράψει λοιπόν και πάλι
για να δώσει κουράγιο στους ανθρώπους του
που σκέφτονταν ό,τι είχε για πάντα χαθεί.

Ζούσε ακόμη σαν τη βελανιδιά
πάντοτε δίκαιος, αλύγιστος.

Ο θρύλος δεν είχε πει την τελευταία του λέξη.