Στην ερημιά της Λήμνου
και στη σήψη ενός ποδιού,
ο Φιλοκτήτης, ο δηλητηριασμένος·
δεν έπαυε να πεθαίνει.

Αυτός που είχε παραλάβει το τόξο του Ηρακλή
δεν μπορούσε να πολεμήσει την προδοσία
που τον είχε καρφώσει στον βράχο
αντικρινά της απόρθητης Τροίας.

Ήταν αδικία, ήταν το πεπρωμένο
ή μήπως μόνο ένα καπρίτσιο των θεών
δεν είχε καμία σημασία
για τη δυσωδία που τον κατέτρωγε.

Έτσι επί δέκα μακρά έτη
ο Φιλοκτήτης, ο δηλητηριασμένος,
δεν έπαυε ν’ αναμένει τη στιγμή
που θα ζούσε τον δεύτερο θάνατό του.

Μόνον ο χρησμός αποφάσισε
πως αυτός θ’ ανήκε στην ιστορία
εκείνη που θα κατέστρεφε την Τροία
και την αφόρητη ανταρσία της.

Κι ο Φιλοκτήτης, ο δηλητηριασμένος,
ξανάγινε ο αλάνθαστος τοξότης
αφού διέσχισε τη λήθη
και τον θάνατο των θρύλων.