«Σου γράφω από τη Saintes-Maries στην άκρη της Μεσογείου τελικά.
Η Μεσόγειος έχει ένα χρώμα σαν τα σκουμπριά
δηλαδή ευμετάβλητη, δεν ξέρεις ποτέ αν είναι πράσινη ή βιολετιά.
Δεν ξέρεις ποτέ αν είναι μπλε, γιατί το επόμενο δευτερόλεπτο
η ευμετάβλητη αντανάκλαση παίρνει μια απόχρωση ροζ ή γκρι.»

Δίχως ν’ αναζητά το μπλε ενός πορτοκαλί για ν’ αποδώσει τη γη,
ο Vincent δεν μας εκπλήσσει λιγότερο
με μια αντιπαράθεση όχι βεβαίως της αισθητικής των λάτρεων του ωραίου
και άθλιων ειδημόνων κακογουστιάς
που κατηγορούν την ιδιοφυΐα για συνονθύλευμα.
Εν τούτοις, είναι μέσα στην αλήθεια, και μόνον στην αλήθεια.
Ουδέν τέχνασμα, ουδεμία υπεκφυγή, ουδέν στρατήγημα,
δεν μιλά παρά μόνον για ό,τι βλέπει, το χρώμα δηλαδή.
Κι αυτό το χρώμα αναπαραστάθηκε ζωντανά.
Όπως είναι η φύση που περιγράφει τη φύση
δια μέσου της ανθρωπότητας του χρόνου.