Η στρατηγική της Ανθρωπότητας έπρεπε να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια που είχε δημιουργήσει η δουλεία, αλλά στη συνέχεια και οι φυλετικές διακρίσεις. Έπρεπε να αντιμετωπίσει το φαινόμενο του λυντσαρίσματος που δεν ήταν τίποτα άλλο από μια πράξη βαρβαρότητας. Όταν είχε αρχίσει τον αγώνα του αυτός που έμεινε, δεν είχε υπολογίσει ότι θα έδινε μάχες για δεκαετίες μέχρι να υπάρχει δικαίωση. Πολλοί θα το είχαν βάλει κάτω, αλλά αυτός που είχε επιζήσει στο  Έλος των Κύκνων, είχε έρθει από τον θάνατο στη ζωή και ήξερε ότι αυτή ήταν δώρο. Όλη του τη ζωή λοιπόν πάλεψε ενάντια στη βαρβαρότητα πάντα με το μαντολίνο του στο πλάι. ΄Ετσι έζησε αυτές τις εποχές σαν να άνηκαν στον ίδιο χρόνο. Ποτέ δεν έκανε πίσω γιατί ήξερε ότι θα ήταν το τέλος της επανάστασης της ελευθερίας. Πάντα πάλεψε ενάντια στην αυτοδικία, στο λυντσάρισμα, στην ανθρωποκτονία. Διότι όλες αυτές οι δολοφονίες ήταν πληγές που είχε υποστεί η ίδια η Ανθρωπότητα. Από την αρχή ήταν ανθρώπινος και έτσι έδειξε με το παράδειγμά του τι μπορούσε να ξεπεράσει και πώς μπορούσε να νικήσει η Αγάπη της Ανθρωπότητας.