Τα δέντρα δεν ήταν πολύχρωμα
παρά μόνο όταν ήταν μαζί.

Ο ταξιδιώτης τα έβλεπε
μόνα τους μέσα στη μοναξιά.

Δεν πρόσεχε τη μοναδικότητα τους
αλλά και τη σπανιότητα τους.

Κι όμως τα χρώματα μιλούσαν
στο ζωγράφο με τα κόκκινα μαλλιά.

Κι έβλεπε τα δέντρα του δάσους
σαν τα λουλούδια μιας νεκρής φύσης
που δεν πέθαινε με τη νύχτα
και σήκωνε ακόμα την ομορφιά.

Τώρα που βλέπεις τον πίνακα
μέσα στο άδειο δωμάτιο της γης
αναρωτιέσαι για το βάθος του
και για το βλέμμα του Vincent