23 έναντι 22. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της μάχης που δόθηκε στο αμερικανικό Κογκρέσο για την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Παρά τις πολιτικές πιέσεις και τη δυσπιστία των παρτιζάνων, το αποτέλεσμα είν’ εδώ. Όσο για την απάντηση της Τουρκίας, δεν έχουμε να κάνουμε τίποτε. Πρόκειται για μια διπλωματική πράξη που δεν είναι παρά μόνον η ομολογία μιας σύγχυσης μπροστά στην απροσδόκητη ήττα. Τούτο συνιστά μέρος των ζημιών, που η υποτιθέμενη ισχύς του τουρκικού λόμπυ στα Ηνωμένα Έθνη είναι ανίκανη να προβλέψει. Η νίκη αυτή δεν είναι ανεξάρτητη από τη στάση της εβραϊκής διασποράς εμπρός στην αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων. Η αλλαγή αυτή φάσης αριθμητικής δύναμης μόνον πριν από μερικά χρόνια άρχισε να αποδίδει καρπούς, πέραν των απλών σχέσεων ανάμεσα στους αρμένιους και τους εβραίους της διασποράς. Η επίδραση είναι αισθητή στο σύνολο των Ηνωμένων Εθνών ακόμη κι αν αυτό δεν είναι της αρεσκείας όλων. Έχει ενδιαφέρον να σημειώσουμε ότι ο αμερικανός Πρόεδρος επεχείρησε να τερματίσει τη διαδικασία, αλλά μάταια. Τούτο αποδεικνύει την ύπαρξη αδυναμιών ακόμη και σε ό,τι όλος ο κόσμος θεωρεί ως παντοδυναμία, που a priori ήταν θετική στο θέμα της αναγνώρισης της γενοκτονίας των Αρμενίων. Καθώς και ότι οι αγωνιστές της ειρήνης δεν πρέπει να ικανοποιούνται στο να αναμένουν, όπως προτείνουν κάποιοι. Η αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων δεν επιδέχεται αναμονής. Είναι στο χέρι μας να κτυπήσουμε σε όλα τα μέτωπα και να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις που μας εκτοξεύουν η διπλωματία και το τουρκικό κατασκεύασμα. Στο πλαίσιο αυτής της εργασίας της προπαγάνδας για τη γενοκτονία των Αρμενίων, είναι αναγκαίο να προσδώσουμε σπουδαιότητα στην αλήθεια, διότι είναι η μόνη ικανή να αντιταχθεί. Το αποτέλεσμα αυτής της ψηφοφορίας αποδεικνύει ότι η εγρήγορση δεν αρκεί αφ’ εαυτής της. Είναι αναγκαίο να παίρνουμε πρωτοβουλίες για ν’ αντιμετωπίσουμε μελλοντικές επιθέσεις, διότι για την Τουρκία η άρνηση της γενοκτονίας των Αρμενίων δεν είναι μια λεπτομέρεια του παρελθόντος, όπως πιστεύουν ορισμένοι που αδιαφορούν για τον αγώνα μας. Η γενοκτονία των Αρμενίων είναι ένα θεμελιώδες πρόβλημα, διότι το τουρκικό κράτος δεν υφίσταται στην πραγματικότητα παρά μόνον μετά τις γενοκτονίες των Αρμενίων, των Ασσυρο-Χαλδαίων και των Ποντίων. Άλλωστε, οποιαδήποτε έκβαση τέτοιου είδους είναι μια πρόκληση για την πολιτική τους και όχι μόνον εξωτερική. Ο Noam Chomsky κατηγορεί τους Αμερικάνους ότι χρησιμοποιούν τον πόλεμο σαν εξωτερική πολιτική. Και δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε πως οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν τη γενοκτονία ως εσωτερική πολιτική και πως δεν είναι παρά μόνο με τη γενοκτονία της μνήμης που πέρασαν σε μια εξωτερική πολιτική, ούτως ειπείν σε μια διπλωματία εξωτερικών υποθέσεων. Αν δεν λάβουμε υπ’ όψιν μας αυτές τις αρχές, είμαστε ανίκανοι να καταλάβουμε τη δράση της σημερινής Τουρκίας. Διότι το νέο-οθωμανικό δόγμα δεν είναι παρά μόνο μία επί πλέον απόπειρα να σβήσει τα λάθη του Κεμαλισμού, θέτοντας στο περιθώριο το πρόβλημα της γενοκτονίας των Αρμενίων, για να το βραχυκυκλώσουν καλύτερα στο πλαίσιο των διεθνών συμβάσεων. Το νέο αυτό αποτέλεσμα είναι μια σφήνα που καρφώνεται στη μονολιθική δομή της τουρκικής πολιτικής. Δεν μπορεί να το αγνοήσει στο πλαίσιο των επαφών της, παρά την πανταχού παρουσία του αναθεωρητικού της δόγματος. Και θα προσπαθήσει με όλα τα μέσα να το διαγράψει παρεμποδίζοντας την έγκριση αυτής της ψηφοφορίας από την ολομέλεια του Κογκρέσου. Έτσι οφείλουμε περισσότερο από ποτέ να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας.