Μα πού είναι οι γερμανικές πιέσεις κατά της Βουλγαρίας για να μη βάλει βέτο; Και οι αμερικανικές; Ειδικά για θέματα ιστορικά και γλωσσικά! Είναι δυνατόν η Ευρωπαϊκή  Ένωση να δίνει περισσότερη σημασία σε ένα κράτος μέλος της παρά σε μία υποψήφια χώρα; Είναι δυνατόν να καθυστερούμε ολόκληρη ενταξιακή πορεία ενός φιλικού κράτους που είναι μόνο υποψήφιο; Πόσοι έλεγαν όλα αυτά και τώρα πρέπει να δαγκώνουν τη γλώσσα τους! Διότι δεν αφορούν μόνο τους φανατικούς υπέρμαχους που ακόμα νοσταλγούν τα κομμουνιστικά καθεστώτα αλλά και αυτούς που πάλευαν για το δίκαιό τους διότι και αυτοί είχαν πέσει  θύμα της κρατικής προπαγάνδας. Τώρα βλέπουμε βέβαια την αλήθεια, δηλαδή ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δίνει σημασία στην άποψη κάθε κράτους μέλους της όσο αφορά μία υποψηφιότητα. Και αυτό υπάρχει ως νοητικό σχήμα από την αρχή της  ίδρυσής   της με τη Συνθήκη  της Ρώμης το 1957. Μάλλον η Βουλγαρία το ήξερε και γι’ αυτό εκφράστηκε ελεύθερα με την αρνησικυρία της.