Στην όπερα της Νέας Υόρκης
μπήκαμε στον πρόναο
και βρεθήκαμε αντιμέτωποι με τα φώτα
και με μια εντυπωσιακή αρχιτεκτονική
που είχε επιλεχτεί για να αναδείξει το έργο
που θα παρακολουθούσαμε
εκείνο το φωτεινό βράδυ του χειμώνα…
Η αίθουσα ήταν ήδη γεμάτη κόσμο.
Ο καθένας περίμενε να σηκωθεί η αυλαία
για ν’ αρχίσει η παράσταση
αλλά έπρεπε ν’ ακούσουμε πρώτα
την υπερδομική ορχήστρα.
Κι έτσι έγινε.
Ξαφνικά αντιληφθήκαμε
ότι είχε πάει στη θέση του
ο σκηνοθέτης.
Έφτασε και ο διευθυντής ορχήστρας
κι αρχίσαμε να χειροκροτάμε.
Δεν ξέραμε ακόμα τι μας περίμενε.
Αυτή η νύχτα θα μας μεταμόρφωνε
αλλά κανείς από εμάς δεν το ήξερε
εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον.
Εκτός αν έβλεπαν
τα μάτια του Χαμαιλέοντα.