Όταν άκουσες ότι οι πίνακες
πάνω σε ξύλο του δεκάτου τετάρτου και δεκάτου πέμπτου αιώνα
ήταν σε καλύτερη κατάσταση συντήρησης
από τους πίνακες των επόμενων αιώνων
ακόμα και του εικοστού
κατάλαβες πόσο μεγάλη ήταν
η ανθεκτικότητα του ξύλου
γιατί ήταν φτιαγμένο
για να κρατήσει τα χρώματα
για αιώνες
χωρίς να χαλάσουν, χωρίς να αλλοιωθούν
και τότε σκέφτηκες
πόσο πολύτιμες είναι
οι φλαμουριές, οι λεύκες, οι βελανιδιές
που συνόδευαν την ιστορία
της εικαστικής Ανθρωπότητας.
Άλλωστε τα χρώματα που είχες
ήταν ήδη έτοιμα να ζήσουν
πάνω στο ξύλο της μνήμης
χάρη στην ποιότητά τους
και το ίδιο για τα πινέλα
με φυσικές τρίχες.
Έτσι άρχισε ένα νέο όραμα.