Η Μάρθα παρακολουθούσε την ανάκριση της Αθηνάς. Δεν ήξερε ακριβώς ποιος ήταν ο στόχος της, αλλά έβλεπε την εφαρμογή της μαιευτικής σε ανθρώπινο επίπεδο.
Ξαφνικά άλλαξε ο φωτισμός.
Εκείνη τη στιγμή
είδε την αντανάκλασή της.
Δεν ήταν πια μια υπόθεση,
μια ξένη υπόθεση.
Είχε επιπτώσεις.
Σκέφτηκε τον Δίκαιο
που είχε αδικηθεί.
Σκέφτηκε την εκδίκηση.
Σκέφτηκε την επιλογή.
Τότε είδε
τον εσταυρωμένο
πάνω στον σταυρό
που είχε στο λαιμό.
Και τότε θυμήθηκε το όνομά της.
Κι άκουσε το φως.
Η αντανάκλαση έπαψε.
Η Αθηνά συνέχιζε την ανάκριση.
Έτσι είδε την ανθρωπιά.