Στη Γιαλούσα, μια μάνα με το παιδί της κοιτάζουν το χωριό…
Αγάθη: Μην αργήσεις να πεθάνεις…
Γιάννης: Γιατί να πεθάνω μάμμα;
Αγάθη: Ο θάνατος δεν πονά… Χρόνος. Ποτέ δεν πρέπει ν’ αργείς!
Γιάννης: Μας περιμένει κάποιος;
Αγάθη: Δεν μας περιμένει κανείς. Απλώς δεν πρέπει να περιμένουν οι άλλοι…
Γιάννης: Τι περιμένουν οι άλλοι από μας;
Αγάθη: Το θάνατό μας.
Γιάννης: Μόνο αυτό;
Αγάθη: Τίποτε άλλο… Βέβαια θα προτιμούσαν…
Γιάννης: Χαρούμενος. Τι πράγμα;
Αγάθη: Να μην υπάρχουμε καν! Χρόνος. Όμως αυτό το χώμα είναι δικό μας…
Γιάννης: Γιατί να μην έχουμε το δικαίωμα να ζήσουμε πάνω στη γη μας;
Αγάθη: Γιατί είναι μικρή… Λένε ότι δεν υπάρχει χώρος για μας.
Γιάννης: Γι’ αυτό είμαστε μόνοι τώρα;
Αγάθη: Πάντα είμαστε μόνοι μόνο που τώρα το βλέπουμε.
Γιάννης: Εσύ άργησες να πεθάνεις μάμμα;
Αγάθη: Ναι παιδί μου, άργησα.
Γιάννης: Άργησες για μένα; Επειδή έφυγε ο μπαμπάς;
Αγάθη: Ο μπαμπάς δεν έφυγε… Τον βοήθησαν να φύγει.
Γιάννης: Μόνο εμείς ξέρουμε που είναι;
Αγάθη: Ναι, όλοι οι άλλοι νομίζουν ότι τον σκότωσαν…
Γιάννης: Ξέρεις στην αρχή κι εγώ νόμιζα ότι τον σκότωσαν…
Αγάθη: Μα γιατί;
Γιάννης: Τον έβλεπα στα όνειρά μου… Χρόνος. Κάποτε τον είχαν θάψει ως το λαιμό στην ακρογιαλιά κι αυτός προσπαθούσε να μου μιλήσει…
Η Αγάθη αρχίζει να κλαίει μα δίχως να το δείχνει στο Γιάννη.
Αγάθη: Αγάπη μου, το θυμάσαι… Αλλάζοντας ύφος. Κι ύστερα;
Γιάννης: Δεν υπήρχε ύστερα… Έβλεπα πάντα το ίδιο όνειρο…
Αγάθη: Πρώτη φορά μου λες γι’ αυτό το όνειρο…
Γιάννης: Στην αρχή δεν ήξερα ότι ήταν όνειρο…
Αγάθη: Και πότε το κατάλαβες;
Γιάννης: Όταν άκουσα τα λόγια του…
Αγάθη: Τι σου είπε;
Γιάννης: Φύγε, Αγάθη, φύγε… Χρόνος. Αν δεν ήταν όνειρο θα έλεγε Γιάννη…
Η Αγάθη δεν μπορεί να κρατηθεί πια.
Αγάθη: Μα πως είναι δυνατόν; Χρόνος. Δεν είχες γεννηθεί ακόμα…
Γιάννης: Πάντως έμοιαζε του μπαμπά…
Αγάθη: Αφού ποτέ δεν τον είδες, πώς ξέρεις;
Γιάννης: Έτσι ήταν στις φωτογραφίες.
Αγάθη: Οι φωτογραφίες…
Γιάννης: Κι εφόσον ο μπαμπάς δεν είχε τάφο δεν μπορούσε να είχε πεθάνει…
Αγάθη: Έλα κοντά μου Γιάννη… Τον αγκαλιάζει δυνατά.
Γιάννης: Μια μέρα θα ήθελα να πάμε εκεί που είναι…
Αγάθη: Ότι ποθείς αγάπη μου…
Γιάννης: Νομίζω ότι ήξερε για μένα…
Αγάθη: Ναι, ήξερε… Αυτός διάλεξε τ’ όνομά σου…
Γιάννης: Ξέρεις μου λείπει…
Αγάθη: Κι εμένα μου λείπει…
Γιάννης: Όταν τον έβλεπα στο όνειρό μου, ήθελα να τον φιλήσω…
Αγάθη: Κι εγώ… Σιωπή.
Γιάννης: Μάμμα, θ’ αργήσουμε ακόμα;
Αγάθη: Όχι, σε λίγο φθάνουμε…