Μέσω της Αποκάλυψης, η φιλολογία αποκτούσε μια βαθύτητα που δεν είχε φανταστεί. Πάντοτε έδινε σημασία στα κείμενα αλλά δεν είχε τολμήσει ν’ αγγίξει τα ιερά κείμενα. Τώρα πρόσεχε τη διαφορά μεταξύ εννοιών όπως η δόξα, το ιερό και το άγιο. Έβλεπε πιο βαθιά τις γνώσεις που είχε ξεχάσει ή μάλλον που είχε εγκαταλείψει μέσα της ενώ ήταν εργαλεία. Ξανασκέφτηκε τους αντιγραφείς και αυτό που έμαθε την ώρα της Διδασκαλίας. Έκαναν προσθέσεις, όχι αφαιρέσεις. Επανεξέτασε την προσευχή. Είδε τις διαφορετικές εκδοχές. Βρήκε τις φιλολογικές διαφορές. Δεν ήταν μόνο τεχνικές. Την εντυπωσίασε και το κείμενο της Διδαχής. Η αποκάλυψη ήταν διαφωτιστική. Της έρχονταν σημειώσεις στο μυαλό. Τα έβλεπε με άλλο βλέμμα. Ένιωθε το άγγιγμα της Διδασκαλίας. Φώτιζε όλες τις προηγούμενες γνώσεις γιατί ήταν επικεντρωμένη στην ουσία. Αυτό έζησε συντονισμένη και στη συνέχεια. Μετά από τόσα χρόνια έβλεπε ξανά τον κόσμο. Παλιά θα είχε ανεβεί σε τραπέζι και ειδικά ψηλό. Έτσι θυμήθηκε τη σκηνή της κατασκευής τους και χάρηκε που τα είχε τιμήσει.