Δεν ήταν μόνο το έργο του Lemkin
που είχε στο μυαλό του.
Ήξερε για τις πράξεις βαρβαρότητας
και για τις γενοκτονίες
αλλά η βαθύτητα
έδινε άλλη έκταση στη χρονοστρατηγική.
Δεν ήταν μόνο αυτό τελικά!
Το πρόβλημα ήταν
το έγκλημα της ουδετερότητας.
Έμοιαζε με απουσία ψυχής.
Αλλά ήταν χειρότερο.
Ήταν αδιαφορία ψυχής…
Αδιαφορία στον άλλον,
στον πόνο του,
στα βασανιστήρια
και τα πειράματα
σαν να μην είχαν σημασία
τα εκατομμύρια θύματα.
Έτσι έπρεπε να μάθουν
να δίνουν σημασία
και στα μικρά πράγματα,
στα μικρά λουλούδια
σε μερικές πέτρες
στη γωνία
για να τους αγγίξει η Ανθρωπότητα.