Κάποιος έπρεπε να υπερασπιστεί τις ψυχές
που δεν μπορούσαν να προστατευτούν
μόνες τους
όταν δεν μπορούσε πια η ζωή
να αναλάβει τον ρόλο της.
Διότι αυτό ήταν το πρέπον
για την Ανθρωπότητα
που αγαπούσε κάθε άνθρωπο
που δεν την είχε πληγώσει.
Και τώρα όσοι έβλεπαν ζωντανά
την ψυχή να παλεύει
για την απελευθέρωσή της
σαν την πεταλούδα
που γεννιέται
μετά την μεταμόρφωση της κάμπιας
αντίκριζαν σιγά σιγά
την ομορφιά των φτερών
που άνοιγαν
με τη βραδύτητα
της μνημοσύνης,
συνειδητοποιούσαν
ότι υπήρχε το θαύμα της πίστης
και η Αγάπη της Ανθρωπότητας.
Έτσι έζησαν την προσευχή.