Ο φυσιολογικός ρατσισμός των κοινωνιών
ήταν το εργαλείο που υπέσκαπτε
κάθε προσπάθεια να ζήσει η ανθρωπιά.
Και τα μοντέλα ήταν λανθασμένα εκ φύσης
γιατί είχε αφαιρεθεί η ιστορία
από τη βαρβαρότητα
για να μην ξέρει κανείς αθώος
τι είχε γίνει πριν
και να πιστεύει ότι είχε μπροστά του
όλα τα δεδομένα για να αξιολογήσει την κατάσταση.
Ήταν όμως ένα βάρβαρο ψέμα
ακόμα κι αν ήταν η επίσημη θέση
ενός κράτους που έλεγχε
κάθε πληροφορία που ερχόταν
να αποτυπωθεί στη σκέψη των κατοίκων.
Διότι το κράτος ήθελε μόνο κατοίκους
και όχι πολίτες που είχαν κρίση.
Έτσι εκμεταλλευόταν ένα φυσιολογικό ρατσισμό
για να μπερδέψει τα δεδομένα.
Με αυτόν τον τρόπο δεν μπορούσαν καν
να αντιληφθούν τις αναλογίες
που υπήρχαν
αλλά αντίστροφα
σε σχέση με αυτά που πίστευαν.