Πολλοί έβλεπαν τα πράγματα συμμετρικά.
Ενώ η ασυμμετρία μεταξύ Ανθρωπότητας και βαρβαρότητας
ήταν θεμελιακή.
Και αυτή φαινόταν στις γενοκτονίες.
Ήταν χαρακτηριστικό που δεν είχε αξιοποιηθεί
ενώ είχε διαμορφώσει την πραγματικότητα.
Ποιος όμως μπορούσε να το συνδυάσει
με το σύνδρομο του κούκου;
Κι όμως η βαρβαρότητα ακολουθούσε το ίδιο νοητικό σχήμα.
Το θηλυκό του κούκου
έκλεβε ένα αυγό στη φωλιά
ενός άλλου πτηνού
και γεννούσε το δικό τους.
Αυτή η πράξη παρασιτισμού
ήταν μόνο η αρχή.
Υπήρχε και χειρότερο.
Όταν γεννιόταν ο κούκος
λίγο πριν από τα άλλα
πετούσε τα άλλα αυγά.
Ακόμα κι αν δεν κατάφερνε να τα πετάξει όλα
περίμενε μερικές μέρες για να δυναμώσει
και πετούσε έξω από τη φωλιά
όλα τα πουλάκια σπρώχνοντάς τα με το σώμα του.
Ήταν βιολογικός εποικισμός και αφανισμός.
Αλλά οι γονείς συνέχιζαν να θρέφουν τον δολοφόνο
των τέκνων τους.