Ακόμα και μετά τις εξηγήσεις
οι αθώοι δυσκολεύονταν να αποδεχθούν
τη βαρβαρότητα της βαρβαρότητας.
Δεν μπορούσαν να φανταστούν
ότι για αυτήν ήταν φυσιολογική!
Δεν αντιλαμβανόντουσαν
ότι η φρίκη ήταν η καθημερινότητά της.
Δεν ήθελαν να δουν την κυριαρχία
του ζωτικού χώρου της βαρβαρότητας
που καταπατούσε τους ανθρώπους
και θεωρούσε ότι οι ψυχές δεν υπήρχαν.
Η βαρβαρότητα δεν είχε καμία ενοχή
να είναι το παράσιτο
που εκμεταλλεύεται τη ζωή των άλλων
και που είναι έτοιμο να την σκοτώσει
όταν θεωρεί ότι είναι η κατάλληλη στιγμή.
Μόνο όταν συνειδητοποιούσαν αυτή τη διαφορά
κατανοούσαν την επινόηση
του αγώνα της Ανθρωπότητας.
Το πρόβλημα ήταν ότι τόσες δεκαετίες
θεωρούσαν ότι ο μοναδικός στόχος
ήταν να πει ο θύτης
ότι όντως αυτός έφταιγε.
Και τώρα έβλεπαν ότι το μόνο που είχε σημασία
ήταν η γνώμη της Ανθρωπότητας.