Όσες βόμβες και να έριχναν για να σβήσουν
τα ίχνη του παρελθόντος, το μέλλον δεν ξεχνούσε
και αυτό είχε μέσα του την δικαίωση.
Το έγκλημα θα είχε ποινή.
Διότι η μνημοσύνη δεν το ξεχνούσε
όσο και να το ήθελαν οι κοινωνίες της λήθης.
Η μνήμη ήταν της αλήθειας
και δεν φοβόταν την προπαγάνδα.
Θα συνέχιζε τον αγώνα
και πέρα από κάθε όριο
γιατί το φως νικούσε το μαύρο σκοτάδι.
Ήταν θέμα χρόνου, τίποτα άλλο.
Αυτό έπρεπε να καταλάβουν
όλοι οι αθώοι
που δεν πίστευαν ακόμα
στην έννοια της δικαίωσης
γιατί είχαν δει μόνο τα βάσανα της ζωής
και τη φρίκη των εγκλημάτων.
Όμως ένα απλό ντουντούκ
επαρκούσε για να τους υπενθυμίσει
όλα όσα είχαν μέσα τους.
Έτσι άκουσαν και τα πνευστά
που έφεραν
τον άνεμο του πελάγους.