Η βαρβαρότητα δεν διάβαζε παρτιτούρες.
Ήταν και αυτές βιβλία…
Δεν ήθελε να καταγραφεί η ιστορία.
Έτσι κάθε καταγραφή ήταν μορφή αντίστασης.
Αυτοί που έπαιζαν μουσική χωρίς ανάγνωση
παρτιτούρας υποστήριζαν παθητικά τη
βαρβαρότητα.
Όσο για το σκάκι είχε νόημα ως προετοιμασία
όχι ως κατάληξη.
Η σκακιστική μνημοσύνη ήταν πολύτιμη
όπως και η ανάγνωση στο go.
Και τα νοητικά σχήματα της ζωγραφικής
ήταν καλλιγραφία πολύτιμη
στη στρατηγική.
Αλλά ποιος είχε τη δυνατότητα να δει
σε τόσο βάθος;
Ποιος διάβαζε τι είχε γίνει πριν χίλια χρόνια
για να ξέρει πως θα συνεχιστεί το μέλλον;
Ποιος μελετούσε τις συμφωνίες και τις
συνθήκες για να δει την εξέλιξη των
δεδομένων πάνω στη σκακιέρα;
Οι περισσότεροι δεν άκουγαν τις πολλαπλές
συνθέσεις αλλά την ενημέρωση των δημοσιογράφων
που περιόριζε την ιστορία στην ημέρα.