Κανένας δεν έπρεπε να φοβάται μια τρομοκρατική οργάνωση που εκμεταλλευόταν μια κατάσταση κρίσης για να εκβιάσει αθώους.
Αφού ήταν πιο γνωστό το σύνδρομο του κούκου έπρεπε να σταματήσει το σύνδρομο Στοκχόλμης που είχαν οι αθώοι.
Οι εκβιαστές δεν πάλευαν
για κάποιο λαό ούτε για τα δικαιώματά του
ήθελαν μόνο να πετύχουν
τους δικούς τους στόχους
όσα και να ήταν τα θύματα.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε
αυτό το φαινόμενο.
Ήταν κλασικό για τη βαρβαρότητα
σε πολλές εποχές της ιστορίας.
Απλώς έπρεπε να το μάθουν
και οι αθώοι αυτής της εποχής
για να μην κάνουν λάθος ερμηνεία
και να βλέπουν τις βάρβαρες αναλογίες
αφού γνώριζαν καλά
μερικές περιπτώσεις.
Αλλιώς δεν θα έπαιρναν θέση
ενάντια στη βαρβαρότητα
και τις επιθέσεις της.