Πώς μπορούσε μια βαρβαρότητα που είχε καταπατήσει θρησκευτικά έναν ιερό χώρο να διεκδικεί την ουσία;

Με το σύνδρομο του κούκου…

Κανείς δεν είχε ξεχάσει

πώς είχε διαμορφωθεί η κατάσταση.

Εκτός από τους αγνούς και τους αθώους.

Έτσι το πρέπον φαινόταν για αυτούς

η αρχή του μέλλοντος.

Σαν να μην υπήρχε το παρελθόν.

Ενώ αυτό ζούσε μέσα του εδώ και αιώνες.

Δεν είχε το σύνδρομο της Στοκχόλμης

και έβλεπε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο

τις πράξεις της βαρβαρότητας.

Δεν υπήρχε καμία δικαιολογία.

Αυτό ήταν ένα γενικό νοητικό σχήμα.

Η πολιορκία είχε μέσα της

στοιχεία τοποστρατηγικής

και σε βάθος χρόνου

χρονοστρατηγικής.

Μπορεί η βαρβαρότητα

να προσπαθούσε να επιβάλλει την κατοχή

αλλά το αίσθημα της απελευθέρωσης

ήταν πιο ισχυρό.