Αντιλήφθηκε ότι ένα από τα πιο θεμελιακά προβλήματα
δεν ήταν τόσο η φαντασία αλλά η πίστη.
Διότι η πίστη επέτρεπε τα πάντα όταν την είχες.
Ακόμα και αυτοί που δεν κατανοούσαν όλα τα στρατηγικά δεδομένα μιας εποχής, με την πίστη ακολουθούσαν το μονοπάτι του φωτός και δεν έπεφταν στην παγίδα του σκοταδιού.
Η φαντασία όσο κι αν νόμιζαν οι περισσότεροι ότι δεν είχε όρια, ήταν τελικά όχι μόνο περιορισμένη αλλά και συχνά κάτω από την πραγματικότητα.
Το είχε προσέξει πολλές φορές και όχι απαραίτητα σε πολεμικές φάσεις.
Η έλλειψη τόλμης περιόριζε τη φαντασία.
Και συχνά, ακόμα κι όταν άλλαζε η πραγματικότητα έπρεπε να έρθουν εξηγήσεις, για να γίνει κατανοητή η αλλαγή φάσης.
Υπήρχε βέβαια και μια λογική αφού οι άνθρωποι και ειδικά οι αθώοι δυσκολευόταν να δουν αναλογίες που ζούσαν εντός της εποχής τους. Πώς λοιπόν να συνδυάσουν γεγονότα που υπήρχαν σε άλλες και διαφορετικές εποχές.
Όταν μια ιστορική απελευθέρωση κατεχομένων διαρκούσε αιώνες, ποιος θα θυμόταν τη διάρκειά της μετά την φάση ελευθερίας;
Εκτός βέβαια αν ήταν Χιλιόχρονος…