Η αντίσταση στη βαρβαρότητα
ήταν λοιπόν και αντίσταση στις εσωτερικές και επεκτατικές θρησκείες.
Ήταν θρησκείες με τη γενικευμένη έννοια
αφού εμπεριείχαν και τις ιδεολογίες
που είχαν τα ανάλογα χαρακτηριστικά.
Δεν είχε σημασία αν ήταν κόκκινες, πράσινες ή μαύρες. Η ίδια σαβούρα ήταν.
Άλλωστε δεν ήταν τυχαίο που απαγόρευαν κάθε μορφής αγιοσύνης.
Διότι ο Άγιος ήταν μια εξαίρεση
σ’ ένα κανόνα που θεωρούσε τον εαυτό του απόλυτο
με την έννοια της παγκοσμιότητας.
Έτσι η απελευθέρωση από τέτοια καθεστώτα
ήταν μάχη του αγώνα της Ανθρωπότητας.
Ποιος όμως ήταν ικανός να δει τέτοιο βάθος;
Γι’ αυτό η βαθύτητα ήταν απαραίτητη.
Αλλιώς όχι μόνο κανείς δεν έβλεπε τις στρατηγικές αναλογίες ούτε τις γέφυρες του Χρόνου.
Αλλιώς πώς θα επινοούσαν ότι μια περίπτωση ήταν η επόμενη της άλλης;
Ότι η μία ήταν το μέλλον της άλλης;
Και ποιος να φανταστεί ότι έβλεπε
το μέλλον της Πόλης
στους Αγίους Τόπους;